Carrièreswitch

Eén september zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn. Niet meer staan wachten op de speelplaats om nieuwe gezichtjes te ontmoeten of om te zien hoe andere kinderen weer enorm hard gegroeid zijn. Niet meer leuk buiten turnen bij mooi weer, of enthousiast de turnles beginnen met het liedje dat heel de kleuterschool kende en vrolijk meezong (misschien wel tot grote ergernis van mijn collega's).

Ik weet nog toen ik in het eerste jaar van de opleiding zat en we onszelf moesten motiveren waarom we precies leerkracht wilde worden. Ik weet niet meer wat ik zei, maar onze docent reageerde toen dat ze het écht zag in mij. Hoe ik straalde toen ik probeerde te vertellen dat het mijn droom was om met kleuters te werken.

Drie jaar later. Jaren die zo traag gingen maar als ik er op terugblik zo snel vooruit zijn gegaan. Ik had eindelijk dat felbegeerde papiertje in mijn handen. Na 3 jaar knutselen, blokfluiten, zingen, studeren en huilen eindelijk een echte kleuterjuf. Ik vond een job en was meteen op slag verliefd op die kleine hummeltjes van mijn eerste klas.
Het afscheid op 30 juni viel me toen zwaar, ik kon niet blijven (want zo gaat dat in het onderwijs, de jobs liggen niet voor het rapen) en heb het er heel lang moeilijk mee gehad. Die kleine 3-jarige diefjes hadden zo mijn hart gestolen. Ik maakte voor mezelf het besluit dat ik mijn hart niet nog eens zo zou openstellen, niet zoals het toen was gebeurd.

Het volgende jaar was het van hier naar daar. Ik had weinig rust aangezien ik uiteindelijk op 3 verschillende scholen tegelijk stond. Doordat ik van hier naar daar zat te rijden, leek mijn hoofd er ook niet meer op te staan om zoveel liefde te geven als het jaar daarvoor. Er waren ook gewoon teveel kleuters waarmee ik in contact kwam. Ik zag ze graag en vond het heel leuk, maar dit was anders. Vanaf april begon het weer spannend te worden, dan beginnen alle tijdelijke leerkrachten op de toppen van hun tenen te lopen, want 'wat volgend jaar?'. Gelukkig mocht ik terugkomen in de school waar ik het liefste stond en waar ik ook het meeste mijn draai gevonden had.

Maar toen, op 1 oktober 2016, wist ik dat ik zwanger was. We waren heel blij dat het ons zo snel gelukt was, aangezien ik nog maar net gestopt was met de pil. Maar de keerzijde was wel dat ik meteen moest stoppen met werken. Als kleuterjuf ben je tegenwoordig verplicht om te stoppen vanaf het moment dat je zwanger bent, antistoffen of niet. Ik had nog uren in de lagere school dus was ik blij dat ik af en toe toch nog eens mijn leuke collega's zag.

Tijdens de momenten dat ik thuis zat begon ik na te denken en te piekeren of dit écht wel was wat ik mijn hele leven zou willen doen. Mijn vriend is zelfstandige en we hebben het er toen ook vaak over gehad om bij hem in de zaak te stappen. De vraag kwam van mijn kant, want hij heeft me totaal niet verplicht tot een keuze. Maar dat maakte wel dat ik het hele jaar heb zitten nadenken over wat ik wel of niet zou gaan doen. Toen ik thuis zat, was ik er zeker van dat ik bij hem zou willen werken. Tot ik weer op school kwam en de kinderen enthousiast mijn naam hoorde roepen en weer begon te twijfelen. Wikken en wegen, voor- en nadelen opsommen. Een besluit genomen hebben en opnieuw beginnen twijfelen.

Toen het gesprek in verband met het nieuwe schooljaar naderde was ik bloednerveus. Ik was er zeker van dat ik niet meer ging terug komen. Ik had ook gedacht dat er geen uren meer zouden zijn voor mij. Mijn besluit was gemaakt. Tot ik bij mijn directie verschillende opties kreeg en begon te twijfelen. Weer begon ik na te denken. Ik ging sowieso maar halftijds weer werken, dus dacht na over een combinatie bij mijn vriend in de zaak en school. Dit was niet echt haalbaar. Uiteindelijk heb ik toch de beslissing genomen om niet meer terug te gaan en mee in de zaak te stappen.

Beide opties hadden zowel voor- als nadelen. Er zijn veel reacties gekomen op de keuze die ik gemaakt heb. Waarom zou zo'n gemotiveerde, enthousiaste juf stoppen? Je was zo goed met de kinderen en je deed het ook zo super. Het onderwijs is toch zo'n ideale job? Je hebt alle vakanties met je kind?

Ja en nee, ik klaag zeker niet over de uren en de vakanties die je hebt in het onderwijs. Maar ik had meestal zo'n onrustig gevoel, een gevoel dat ik thuis altijd maar voor school bezig moest zijn. Als ik niet bezig was en hoorde van vriendinnen hoe vaak zij dingen aan het voorbereiden waren, voelde ik me schuldig. Deed ik niet genoeg? Er is toch ook een leven na school? De naschoolse activiteiten, vergaderingen, schoolfeesten, oudercontacten,... zal ik ook niet missen.
Want ja, het onderwijs wordt omschreven in de volksmond als dé ideale job. En wat wordt er met de vinger gewezen als je durft klagen over het 'luxeleven' dat je hebt als leerkracht.
Ik ben blij dat ik nu ga kunnen thuiskomen van mijn werk, me alleen nog hoef te focussen op het zorgen voor mijn gezinnetje en me niet meer hoef druk te maken in weekplanningen die nog in orde gebracht moeten worden.

Op de vraag of ik school niet zal missen kan ik nu geen antwoord geven. Ik ga mijn collega's missen, ja, dat zeker wel. De liefde van de kinderen en dankbaarheid van ouders ga ik ook écht missen, want daar deed ik het tenslotte voor. Maar met het oog op de toekomst voel ik me beter bij de keuze die ik nu gemaakt heb. Ik weet zeker, dat ze een andere juf of meester die even gemotiveerd is als ik destijds was, heel blij kunnen maken met de uren die voor mij bestemd waren.

En als ik vooruit mag denken, hoop ik dat ik binnen een paar jaar tijd heb om heel betrokken mee te doen met activiteiten en uitstappen als Esmée naar de kleuterschool gaat. Maar om elke dag nog tussen kleuters te staan terwijl je 's avonds ook nog met een baby zit, daar had ik niet zoveel zin meer in.

En wie weet maak ik ooit wel werk van een andere toekomstdroom... eerst maar eens proberen te wennen aan het feit dat ik weer moet gaan werken en onze kleine baby weer een stukje moet leren loslaten.